Road to happiness

Afgelopen maanden heb ik aardig wat reisjes mogen maken met mijn lieve vriend. Kleine, of nouja best wel grote, roadtrips vanuit Nederland naar zuid Duitsland. Half liggend, zittend en hangend op de bijrijdersstoel met een kussen en soms een dekentje genietend van al het moois dat aan ons voorbij ging. Vaak stoppend om al dat moois nog beter te kunnen bekijken en opnemend tot diep in mijn ziel, maar ook erg vaak proberend het vast te leggen op de camera van mijn telefoon, waar het nooit zo mooi op uitkwam als dat je het met eigen ogen aanschouwde. Maar als een extra reminder naar dat fijne gevoel en de dankbare glimlach die die plek mij gaf nam ik ze verder mee op reis!

De vele avonturen onderweg of zelfs met pech langs de weg staan opgeslagen in mijn geheugen die niemand mij meer af kan nemen en hoop er nog veel meer mee te mogen maken. Herinneringen die blijven voor het leven en bepaalde gevoelens die het aangewakkerd heeft zijn onbeschrijflijk, vooral nu ik dan weer ‘thuis’ ben en dat heerlijk gevoel zo mis zou ik bijna zeggen ik heimwee heb naar ‘het op de weg zijn’! Nu ik hier ‘s nachts in mijn bed lig met een ontzettende verkoudheid, waardoor ik niet echt lekker kan slapen maar dat terzijde, realiseer ik me dit pas echt. Iets waar ik laatste weken mee worstelde en niet goed wist wat het was en waar het vandaan kwam. Ik ervaar gewoon dat ik me niet altijd meer thuis voel als ik thuis ben en dat klinkt heel gek misschien, maar hier voel ik me als een kip zonder kop rond rennend, niet wetend welke kant op te moeten en iets, waarvan ik eigenlijk geen idee heb wat, niet kan bereiken zoals ik dat zou willen. Het is zo raar dat het leven op de weg en daar in de prachtige natuur mij zoveel positieve energie, rust en inspiratie geeft, maar zodra ik hier ben er maar weinig van terecht komt. Het leven hier in deze maatschappij, in deze routine, volgens bepaalde staven en verwachtingen leven past zo niet bij wie ik ben. Iets waar ik nooit van gehouden heb of aan voldeed, want ik ben altijd al dwars tegen de draad in geweest. Dan wordt je al gauw gezien als vreemde vogel of nietsnut als je niks om geld, opleiding of carrière geeft. Mijn visie is dat het belangrijk is om te leven vanuit je hart, te doen wat jou gelukkig maakt en vooral niet te luisteren naar wat anderen daarvan vinden.

Mijn leven is niet doorsnee door die visie, door mijn beperkingen en dat zal het met Lyme en co sowieso nooit worden alleen dat wil niet zeggen dat ik geen toekomstplannen heb, ook al kan ik daar om verschillende redenen nu nog niet voor de volle 100% voor gaan. Maar ik heb wel alle vertrouwen in dat als het juiste moment daar zal zijn, ik er geheel klaar voor ben en de mogelijkheden goed zijn dat ik precies daar kom waar ik graag zou willen zijn. Maar dat is nu nog niet aan de orde en dat is helemaal niet erg, aangezien we altijd precies zijn waar we op dat moment zouden moeten zijn, waar we op dat moment van zouden moeten leren en op dat moment ook nog eens het hardste nodig hebben, ook al denk je zelf of de mensen om je heen soms van niet. Dit is jouw reis, van niemand anders dan alleen van jou, dus heb vertrouwen in alles wat er op je pad komt en pak die momenten die je worden aangereikt, ze zijn daar niet voor niks. En op dit moment wil ik genieten van wat mogelijk is na een jarenlange strijd die mij geheel opgeslurpt heeft, mij geheel getransformeerd heeft in een ander mens en daarnaast ook zoveel wilskracht, doorzettingsvermogen en positiviteit heeft gegeven om nu vervolgens daarmee mijn angsten en struggles aan te gaan en deze te overwinnen.

Soms denk ik dat ik eigenlijk ook weer moet gaan knallen tegen die ongenodigde gasten in mijn lichaam, want ze zijn op bepaalde momenten weer erg aanwezig of laten even blijken dat ik nog niet van ze af ben, maar ik laat ze even voor wat ze zijn, schenk ze geen aandacht en druk ze de kop in met wat ditjes en datjes. Een nieuwe behandeling is nooit zonder gevolgen, maakt je eerst sowieso 4x zo ziek dan je op dit moment bent en het is altijd onzeker of je je wel echt daadwerkelijk beter gaat voelen in de vele maanden daarna. Daarom pas ik even, want ik ben ontzettend dankbaar voor wat ik nu wel kan, ook niet geheel zonder gevolgen, want iedere onderneming heeft weer zijn nasleep. Maar niks is zeker in het leven en ik wil leven vanuit mijn hart, bewust zijn in het hier en nu, me nu zo goed mogelijk voelen en daar voor de volle 100% van genieten met iedere vezel van mijn lichaam en ziel.

Daarom ben ik niet bezig met therapieën, niet bezig met cursussen, niet bezig met dat ik elke maand geld te kort kom, niet bezig met wat te doen met andere problemen, maar volledig in het hier en nu zijn met dat wat mij gelukkig maakt wat momenteel niks te maken heeft met mijn toekomst of met mijn gezondheid, maar met het verrijken van mijn ziel. Want mijn gypsy ziel hoort nu niet met haar neus in de boeken of aan een frequentie apparaat te liggen, maar met haar voeten goed geaard in moeder Aarde op een berg midden in de robuuste natuur, daar waar ik thuis hoor, daar waar ik word gehoord en gezien, daar waar ik word opgeladen en leer los te laten, daar waar niks perfect hoeft te zijn en je wordt gewaardeerd zoals je bent, daar waar je volledig in je kracht mag staan en jezelf mag zijn; hoe, wie of wat je dan ook bent, daar waar alles gelijk en alles één is, daar op een plek waar ik veel meer leren zal dan een pen ooit voor een boek beschrijven kan. Daar op die plek waar ik alleen via die ene weg kan komen, dat is de weg naar mezelf, dat is de weg naar mijn toekomst, dat is de weg naar mijn heling, dat is mijn weg, mijn weg vanuit mijn hart, mijn weg naar gelukzaligheid.

Namasté, Andrea

‘Your mind can take it slow

But your heart knows where to go

It’s okay to rest your mind

Let your heart seek and find’

~ Xavier Rudd ~

Warm onder mijn deken

Deze woensdagochtend laat mij weer even terug keren naar mezelf in kleermakerszit op mijn witte bank. Een morgen in september waarop het regent, een morgen waarin ik alleen maar getimmer hoor van werklui een paar huizen verder op, een morgen dat ik mijn dikke wintervest draag met wollen lange sokken aan mijn voetjes, een morgen die normaal gesproken niet zo’n grote glimlach op mijn gezicht zou geven, maar het voelt vandaag zo zalig als een warm deken van tevredenheid, dankbaarheid en liefde dat om me heen is geslagen.

Na een wervelwind aan veranderingen in mijn leven de afgelopen maanden sta ik deze morgen even stil. Ik moest even die pas op de plaats maken, die maar niet kwam en wachtend tot ik kon voelen wat ik moest voelen. Mijn lichaam was afgelopen tijd in een extase van chaos, gelukzaligheid en onrust. Een hele rare, maar interessante mengelmoes! Veel te veel ondernomen voor mijn lichaam en veel te weinig rust genomen voor mijn geest, maar het waren zalige weken vol drukte, gezelligheid en me enigszins een ‘normaal’ mens voelend.

De zomerperiode die mij zoveel naar buiten laat treden, mij intens gelukkig maakt, mij laat bloeien en laat stralen. Mijn energie oplaat en energie geeft, maar daarnaast ook weer erg veel energie kost door de vele activiteiten die ik zo graag uit wil voeren. Niet de activiteiten die ik vroeger zo graag deed als festivals bezoeken, terrasjes pakken en met het vliegtuig op vakantie gaan, maar activiteiten als buiten yoga, aan het meer chillen, tot erg laat op mijn hemelse balkon hangen, kleine roadtripjes maken naar mijn andere thuis in Duitsland en vanuit daar prachtige plekjes bezoekend. Door de verandering van afgelopen maanden is het niet anders dan dat ik als een nomade rondtrek tussen verschillende plaatsen waarbij ik me gelukkig allemaal thuis voel. Iets wat voor mij heel belangrijk is, want als ik me ergens niet op mijn gemak voel belemmert dit mij lichamelijk enorm. Eigenlijk vind ik dit rondtrekken ontzettend fijn, iets dat diep van binnen zo ‘normaal’ lijkt te zijn en kan ik me sowieso overal thuis voelen, zolang de energie en het eventuele gezelschap maar goed en zuiver is. Het thuis voelen in mijn eigen lichaam is hierbij echt een must en ik merk dat door de vele activiteiten en het reizen ik soms juist vergeet daar aandacht aan te besteden, tenminste ik voel me meer dan thuis in dit lichaam met beperkingen alleen realiseer ik me sinds gisterenavond dat ik laatste weken niet altijd geluisterd heb. Mijn geest die verblind als een dolle aan het rond springen was om naar buiten te treden om alleen maar leuke en mooiere herinneringen te maken van deze zomer soms vergetend dat even een momentje voor jezelf in stilte ook heel belangrijk is om die fijne herinneringen juist veel intenser en dieper te mogen ervaren.

Deze morgen dat ik alleen ben, in rust met mezelf en met een fijn muziekje op schoot ik ineens terug naar mijn binnenste. Een hele fijne, warme plek waar ik de laatste weken niet meer echt ben geweest, niet meer echt gevoeld had en niet meer echt had laten spreken. In mijn binnenste ik, mijn ziel, mijn huis waar ik steeds weer dat heerlijk gelukzalig gevoel ervaar, wat een grote glimlach op mijn gezicht tovert en een beeld door me heen laat schieten van een knus houten huisje, ingericht met warme kleuren, een groot fluffy kleed op de grond met kussens voor een brandend openhaardje. En ineens was dat gevoel weer daar, dat gekke gevoel dat ik vorig jaar rond deze tijd ook had, een gevoel van dat warme knusse houten huisje te willen betreden, een gevoel van naar binnen te willen keren, een gevoel van even alleen te willen zijn met mijn eigen liefdevolle energie onder dat fijne warme deken.

Namaste, Andrea

 

‘The core of your true self is never lost.

Let go of all the pretending and the becoming

you’ve done just to belong.

Curl up with your rawness and come home.

You don’t have to find yourself;

You just have to let yourself in!’  

~ d. Antoinette Foy ~

Terug naar mijn stilte

Laatste tijd heb ik vaak momenten dat ik even achter mijn laptop ga zitten, een venster open om iets te gaan schrijven, maar deze vrij snel al weer sluit. De altijd zo vanzelfsprekende vloeiing van woorden stroomt niet meer zo krachtig als deze eerder wel deed. Het voelt voor mij heel erg raar, de leegte in mijn hoofd, het niet kunnen vinden van woorden, het soms wel erg duidelijk voelen maar het niet kunnen bereiken ervan. Het is geen kwestie van niet willen, maar het lukt me op een of andere manier vaker niet dan wel. Het niet willen forceren, zoals ik in het leven sta, van alles komt zoals het komt en komt het niet is dat ook prima heeft er toe geleid dat ik mijn grote passie voor schrijven momenteel niet echt uitoefen. Dat is prima, het zij zo, maar ik vind het ergens soms wel jammer.

Mijn hoofd is een beetje wazig. Dan vraag ik mezelf af komt dit doordat het niet altijd even super gaat of misschien omdat ik die stilte nodig heb..? Misschien moet ik iets leren van deze lege ruimte in mijn hoofd, deze stilte, of is het een plekje dat vrijgekomen is om te vervullen met iets anders, iets nieuws wat mij ook gelukkig of zelfs gelukkiger zal maken? Wie zal het zeggen..? De tijd zal een goede leermeester zijn in deze en zolang ik het ‘moeten’ en ‘willen’ los laat zal het zichzelf vast opvullen met dat gene wat daar het beste past.

Nu ik dit schrijf komt er een gedachte binnen. ‘Je hebt de rust niet om te schrijven’ Misschien is dat dan wel waar! Door mijn nomade bestaan, zoals ik het zelf noem, ben ik nogal op en neer aan het reizen van verschillende plekken die ik allemaal beschouw als een thuis. Dat vind ik eigenlijk heel erg fijn en op elke plek voel ik me heerlijk en op mijn gemak, maar hierdoor heb ik niet vaak momenten dat ik echt alleen ben wat ik voorheen wel was. Maar soms voelt het ook weleens alsof ik op de vlucht ben voor iets, maar voor wat dan precies..? Is het dan dat ik niet alleen wil zijn? Nee eigenlijk niet, want alleen zijn vind ik echt totaal niet erg en vaak juist fijn, op vervelende nachten na dan.  Afgelopen jaren heb ik erg goed geleerd hoe het is en voelt om alleen te zijn, de emoties die op dat moment aanwezig waren dat ik die mocht voelen en het vinden van mezelf en vooral wat past er bij mij en wat niet. Alleen zijn maakte mij juist meer levendiger, meer liefdevoller naar alles dat leeft op deze prachtige moeder Aarde, meer bewuster van het leven, wie ik ben en waarom ik dit alles moest doorstaan en meemaken. Alleen zijn maakte mij wie ik daadwerkelijk diep van binnen was, het bracht mij bij de kern van mijn ziel en liet mij zien hoeveel liefde daar heerste, hoeveel kracht ik daar uit kon putten en hoe sterk die kracht zich uitstraalde naar buiten toe.

En nu op dit moment, nu ik op mijn ouderlijke kamer zit, even helemaal alleen komt er een glimlach op mijn gezicht en wat helderheid in mijn hoofd, want misschien is dat het wel waar ik laatste tijd mee worstel! Het niet meer geheel alleen zijn, het niet geheel meer voelen van mijn emoties, het niet geheel ervaren wat er gaande is in het NU, het niet geheel bij die kern komen waar ik voorheen zoveel liefde en kracht uithaalde, het niet geheel in mijn balans staan door de drukte om me heen, door het nomade bestaan wat ik zo fijn vind maar stiekem ook weer onrust geeft. En misschien dat mijn lichaam me op deze milde manier probeert te herinneren om weer even een pas op de plaats te maken, weer even alleen te zijn, weer terug te keren naar mijn kern, naar mijn balans, naar mijn stilte. Want in die diepte daar van binnen daar huist mijn ziel, dat is wie ik ben, mijn kompas, waar ik ook ben.

Namasté, Andrea

Your body is your temple, the home of your soul, love your body!

Believe in all that you are, radiate your vibration and shine from within..

‘If light is in your heart, you will find your way home’

~ Maria Andrea ~

Wild heart, Gypsy soul

Tijdens de ochtendgloren, liggend in de auto met een slaapmaskertje en pet op, onder een dekentje, kruisen er verschillende gedachtes mijn hersenen. Verschillende gedachtes van verschillende aard, afwisselend van hoe shit ik lig, of beter gezegd bijna rechtop ik zit, hoe moe ik ben en mijn ogen branden, hoe zwaar mijn hoofd aanvoelt en de loeiharde piepen in mijn oren me horendol maken, dat dit misschien niet zo’n heel goed idee was om in de auto te stappen midden in de nacht met gedachtes hoe mooi het leven eigenlijk is, hoe dankbaar we mogen zijn voor ons bestaan hier op Aarde en het mogen beleven van fijne momenten met elkaar, hoe vogelvrij we eigenlijk zijn om te gaan en te staan waar we maar willen, dat er geen grenzen zijn zolang je het jezelf niet opdringt, dat alles uiteindelijk gelijk en samen een is, dat alles invloed heeft op elkaar en met elkaar in verbinding staat.

Hoe verbonden ik mij voel met moeder Aarde en alles wat op haar leven mag, dat alles een mag zijn en elkaar nodig mag hebben ook al is dat niet altijd direct zichtbaar. Hoe alles liefde nodig heeft om te leven, te groeien en te bloeien. Het allesomvattende liefde, liefde de hoogte frequentie die er is, liefde dat helend werkt en er altijd mag zijn, liefde dat alles verbind met elkaar. Mijn gedachtes dat je liefde voor jezelf kan en mag hebben, ondanks beperkingen in een situatie waar je in eerste instantie ongevraagd in terecht gekomen bent. Misschien achteraf gezien niet geheel ongevraagd op alle vlakken die het aangedaan heeft, maar dat je dit juist nodig had om wakker geschud te worden uit die ene wereld die blijkbaar toch niet zo bij je aansloot en om je te doen realiseren wat het leven nou eigenlijk echt inhoud, wie je daadwerkelijk van binnen bent en waarom je hier bent om vervolgens daar naar te mogen leven. Leven vanuit het hart, het hart dat liefde nodig heeft en graag geeft om te stralen, om te mogen zijn en om te kunnen helen. Om thuis te komen in je eigen lichaam, jouw tempel, jouw huis van je ziel en daarmee te kunnen gaan en staan waar je maar wilt zonder enige heimwee te ervaren naar een (t)huis. Thuis is waar het fijn is, waar het warm is, waar je geheel je zelf mag zijn en waar liefde heerst. Jouw tempel, jouw huis, jouw lichaam heeft liefde nodig om in balans te kunnen blijven, zowel op fysiek, mentaal als spiritueel niveau. Zo zal ik mijn lichaam alleen voeden met onvoorwaardelijke liefde; niet met verdriet en pijn dat dieren doorstaan hebben, niet met giftige toevoegingen dat in het voedsel van deze tijd gestopt wordt, niet met het leed dat dagelijks op tv en in de krant komt, niet met onwaarheden die niet samen stroken met mijn gevoel, niet met negatieve energie van oneerlijke of onaardige mensen, niet met negatieve gedachtes over het verleden of de toekomst. Ik leef hier en nu, precies op de plek waar ik zou moeten zijn, in deze wereld die mij op alle mogelijke manieren uit proberen zal, in deze situatie waar ik veel van leren zal, in deze levensles die ik in zijn geheelheid aangaan zal, in dit lichaam, in dit leven, in dit nieuwe avontuur..

Ver weg van ons (t)huis, op weg naar een nieuw (t)huis voelde ik de drang om te schrijven, zoals ik al lang niet meer had gevoeld. Een keuze makend van laat ik mijn oververmoeide lichaam rusten, liggend in de auto stoel of laat ik mijn hart en gevoel spreken, geef ik toe aan de drang om te delen door te schrijven of laat ik die vlaag van woorden aan me voorbij gaan en sluit ik mijn ogen er voor..? Mijn keuze was gauw gemaakt en zo schoof ik het slaap maskertje op zij. Bij het openen van mijn ogen zag ik de eerste zonnestralen die net boven de bossen uitstaken en realiseerde ik me hoe dankbaar ik mag zijn om dat met mijn eigen ogen te mogen aanschouwen. Het gaf mij een heel speciaal gevoel en verwarmde mijn hart, waardoor mijn gedachtes verder voortvloeide en de woorden vanzelf op mijn telefoon scherm verschenen.

Nog half slaperig kwam er opeens een gedachte aan vroeger omhoog. Zo moest ik denken aan een bordje dat boven de gang deur hing bij mijn ouders thuis, waardoor er een glimlach mijn mondhoeken verder omhoog krulde. Net of ik deze tekst nu na zoveel jaar en zoveel levenslessen later pas echt begreep. ‘Liefde overwint alles’ stond erop en plotseling had ik intense vrede met alles om me heen, dat ik zo ongemakkelijk zat en met het feit dat ik nu hier ben, in dit lichaam met al haar beperkingen, in dit leven dat niet altijd even makkelijk was en is, in deze maatschappij die mij steeds vaker in laat zien hoe kortzichtig het is, in deze wereld die zoveel prachtigs te bieden heeft als je je ogen maar opent, in deze staat van zijn; zeer oververmoeid en beroerd, maar zo dankbaar voor al mijn levenslessen en de bewustwording die het aangewakkerd heeft.

In deze bijzondere staat van zijn ging de reis verder over de prachtige heuvels met het adembenemende mooie uitzicht, dit alles goud kleurend door de opkomende zon,  en een mantra in mijn hoofd herhalend:

‘Jij mag er zijn, jij met al je beperkingen, jij mag stralen, jij bent uniek, jij bent sterk, jij bent liefde en liefde overwint alles!’

Namaste, Andrea

“Home is not a place for me, I can be home everywhere. Home is a state of mind. Home is that nice warm feeling that glows from my heart. Home is where I feel safe. Home is where I can be totally myself. Home is where the unconditional love is. Home is in my body, in my own temple, the house of my soul. My gypsy soul!”

Wherever the flow takes me, I go

~ Maria Andrea ~