Deze woensdagochtend laat mij weer even terug keren naar mezelf in kleermakerszit op mijn witte bank. Een morgen in september waarop het regent, een morgen waarin ik alleen maar getimmer hoor van werklui een paar huizen verder op, een morgen dat ik mijn dikke wintervest draag met wollen lange sokken aan mijn voetjes, een morgen die normaal gesproken niet zo’n grote glimlach op mijn gezicht zou geven, maar het voelt vandaag zo zalig als een warm deken van tevredenheid, dankbaarheid en liefde dat om me heen is geslagen.
Na een wervelwind aan veranderingen in mijn leven de afgelopen maanden sta ik deze morgen even stil. Ik moest even die pas op de plaats maken, die maar niet kwam en wachtend tot ik kon voelen wat ik moest voelen. Mijn lichaam was afgelopen tijd in een extase van chaos, gelukzaligheid en onrust. Een hele rare, maar interessante mengelmoes! Veel te veel ondernomen voor mijn lichaam en veel te weinig rust genomen voor mijn geest, maar het waren zalige weken vol drukte, gezelligheid en me enigszins een ‘normaal’ mens voelend.
De zomerperiode die mij zoveel naar buiten laat treden, mij intens gelukkig maakt, mij laat bloeien en laat stralen. Mijn energie oplaat en energie geeft, maar daarnaast ook weer erg veel energie kost door de vele activiteiten die ik zo graag uit wil voeren. Niet de activiteiten die ik vroeger zo graag deed als festivals bezoeken, terrasjes pakken en met het vliegtuig op vakantie gaan, maar activiteiten als buiten yoga, aan het meer chillen, tot erg laat op mijn hemelse balkon hangen, kleine roadtripjes maken naar mijn andere thuis in Duitsland en vanuit daar prachtige plekjes bezoekend. Door de verandering van afgelopen maanden is het niet anders dan dat ik als een nomade rondtrek tussen verschillende plaatsen waarbij ik me gelukkig allemaal thuis voel. Iets wat voor mij heel belangrijk is, want als ik me ergens niet op mijn gemak voel belemmert dit mij lichamelijk enorm. Eigenlijk vind ik dit rondtrekken ontzettend fijn, iets dat diep van binnen zo ‘normaal’ lijkt te zijn en kan ik me sowieso overal thuis voelen, zolang de energie en het eventuele gezelschap maar goed en zuiver is. Het thuis voelen in mijn eigen lichaam is hierbij echt een must en ik merk dat door de vele activiteiten en het reizen ik soms juist vergeet daar aandacht aan te besteden, tenminste ik voel me meer dan thuis in dit lichaam met beperkingen alleen realiseer ik me sinds gisterenavond dat ik laatste weken niet altijd geluisterd heb. Mijn geest die verblind als een dolle aan het rond springen was om naar buiten te treden om alleen maar leuke en mooiere herinneringen te maken van deze zomer soms vergetend dat even een momentje voor jezelf in stilte ook heel belangrijk is om die fijne herinneringen juist veel intenser en dieper te mogen ervaren.
Deze morgen dat ik alleen ben, in rust met mezelf en met een fijn muziekje op schoot ik ineens terug naar mijn binnenste. Een hele fijne, warme plek waar ik de laatste weken niet meer echt ben geweest, niet meer echt gevoeld had en niet meer echt had laten spreken. In mijn binnenste ik, mijn ziel, mijn huis waar ik steeds weer dat heerlijk gelukzalig gevoel ervaar, wat een grote glimlach op mijn gezicht tovert en een beeld door me heen laat schieten van een knus houten huisje, ingericht met warme kleuren, een groot fluffy kleed op de grond met kussens voor een brandend openhaardje. En ineens was dat gevoel weer daar, dat gekke gevoel dat ik vorig jaar rond deze tijd ook had, een gevoel van dat warme knusse houten huisje te willen betreden, een gevoel van naar binnen te willen keren, een gevoel van even alleen te willen zijn met mijn eigen liefdevolle energie onder dat fijne warme deken.
Namaste, Andrea
‘The core of your true self is never lost.
Let go of all the pretending and the becoming
you’ve done just to belong.
Curl up with your rawness and come home.
You don’t have to find yourself;
You just have to let yourself in!’
~ d. Antoinette Foy ~
VEGANBLISSLOVE 
Plaats een reactie